جشن آذرگان یکی از جشن های باستانی در ایران است که توسط پیروان آیین زرتشت برگزار می شود. هر چند امروزه نمی توان ادعا کرد که این جشن با همان شور و هیجان باستانی خود اجرا می گردد، با این حال همچنان در شهرهایی از ایران و بخصوص شهرهایی که آتش گاه ها از خطرات طبیعی و حمله دشمنان در امان مانده اند برگزار می شود.
آذر جشن چیست؟
جشن آذرگان یا آذر جشن! هر دو یک جشن ویژه در آذر ماه هستند. این جشن در روز نهم از ماه آذر برگزار می شود، اما نه به تقویم شمسی، بلکه به تقویم زرتشتی؛ اگر بخواهیم زمان دقیق برگزاری این جشن را به تقویم شمسی بیان کنیم باید بگوییم این جشن همزمان با سوم آذر ماه برگزار می گردد. این روز در تقویم زرتشتی شش روز جلوتر است و با عنوان نهم آذر شناخته می شود.
نهم آذر ماه در تقویم زرتشتیان آذر نام دارد. بله! درست متوجه شدید. یک روز از یک ماه با نام همان ماه برابر شده است. در ایران باستان تمام روزهای سال نام ویژه ای داشته اند و جالب است بدانید که روز نهم برج نهم از یک سال زرتشتی نیز آذر نام داشته و این روز به علت اهمیت بسیار زیاد آتش در ایران باستان، بدین نام ملقب شده است.
آذر به معنای آتش است
آتش در آیین زرتشت به قدری ارزش و اعتبار دارد که برای او ایزدی در نظر گرفته و او را پرستش می کنند. آن ها عقیده دارند تمام نیروی انسان از آتش است و اگر آتش نباشد هیچ انسانی بر روی کره زمین زنده نخواهد ماند.
آداب و رسوم جشن آذرگان
زرتشتی ها عقیده دارند که آذرگان فرزند اهورامزدا است. به همین علت آن ها در مقابل آتش به ستایش مشغول می شوند تا ایزد خود را بستایند. افروختن آتش مهم ترین رسمی است که در این روز از سال اجرا می شود. آن ها با فاصله از آتش به پایکوبی می پردازند و این پایکوبی را بندگی در مقابل ایزد خود قلمداد می کنند.
در نهم آذر ماه پیروان آیین زرتشت با شیرینی ها و خوراکی های خوشمزه از یکدیگر پذیرایی کرده و با یکدیگر در امورات خود مشورت می کنند. آن ها عقیده دارند که مشورت کردن در این روز بسیار خوش یمن است و به همین علت بسیاری از تصمیمات مهم خود را به این روز موکول می کنند.
زرتشتیان چند روز مانده به جشن آذرگان خانه های خود را تمیز کرده و در روز جشن نیز لباس های نو و تمیزی به تن می کنند. آن ها عقیده دارند که بهتر است در این روز از لباس هایی با رنگ سفید استفاده کنند و موها و ناخن های خود را می آرایند. زنان از دیرباز در این روز صورت خود را آرایش کرده و مردان نیز به آذین بندی آتش کده ها مشغول می شدند.
در پایان مراسم هر کدام از خانواده ها مشعلی از آتشِ برافروخته در آتشکده را به خانه خود می بردند و خانه خود را با آن متبرک می کردند. آن ها تا پایان زمستان و اتمام سرما از آن شعله مراقبت می کردند و اجازه نمی دادند خاموش شود. خاموش شدن شعله در طول زمستان را بدیمن دانسته و به همین علت تا پایان سرما آن را حفظ می کردند.
