متأسفانه بسیاری از افراد دیابتی برای تزریق انسولین از سرنگ مناسب استفاده نمی‌کنند. فرد دیابتی باید در مورد استاندارد بودن سرنگ خود آگاهی کافی داشته باشد. یک سرنگ مناسب برای تزریق انسولین خصوصیاتی دارد که در ادامه، به آن‌ها اشاره می‌شود:
- سوزن سرنگ باید به بدنه آن چسبیده باشد و قابل جدا کردن نباشد. سرنگ‌هایی که سر سوزن آن از بدنه جدا می‌شود به هیچ وجه برای تزریق انسولین مناسب نیستند، زیرا این سرنگ‌ها فضای مرده دارند و معمولاً مقداری انسولین در آن باقی می‌ماند که تنظیم دوز انسولین را برای فرد دیابتی مشکل می‌سازد.
- طول سوزن سرنگ نیز باید متناسب با سن و میزان چربی زیر جلدی فرد دیابتی باشد. برای افراد بالغ و با میزان چربی زیر جلدی بیشتر، سوزن‌های با طول 7/ 12 میلی‌متر مناسب است، در حالی که برای کودکان و افراد لاغر با چربی زیر جلدی کمتر، سوزن‌های با طول 8 میلی‌متر مناسب است. چنانچه در افراد چاق از سرنگ با سوزن کوتاه استفاده شود، انسولین به خوبی وارد بافت چربی نشده و از تأثیر آن در کاهش قند خون می‌کاهد. چنانچه کودکان یا افراد لاغر از سرنگ با سوزن بلند استفاده کنند، انسولین به جای چربی زیر جلدی وارد عضله شده و با افزایش سرعت جذب آن ممکن است سبب افت قند خون شود.
- قطر سوزن هم باید متناسب با سن و ضخامت پوست فرد دیابتی باشد. قطر سوزن را ”گیج سوزن“ می‌نامند: هر چه گیج سوزن بیشتر باشد، سوزن نازک‌تر است. سوزن‌های با گیج 30 سوزن‌های نازکی بوده که درد هنگام تزریق را به حداقل می‌رسانند.
- انسولین‌های موجود در کشورهای مختلف جهان، غلظت‌های متفاوتی دارند. مانند انسولین 40، 100، 500 و … واحدی. سرنگ انسولین نیز باید با غلظت انسولین مصرفی همخوانی داشته باشد. غلظت انسولین‌های موجود در ایران 100 است یعنی در هر میلی لیتر از مایع داخل ویال انسولین 100 واحد انسولین وجود دارد. لذا سرنگ‌هایی که گنجایش 50 واحد انسولین دارند و در انتهای آن 5/0 میلی‌متر درج شده برای تزریق انسولین در ایران مناسب است.
- توجه به درجه بندی سرنگ نیز از نکات مهم دیگر است. در سرنگ 50 واحدی هر خط کوچک سرنگ معادل 1 واحد انسولین است، در حالی که در سرنگ‌های 100 واحدی هر خط کوچک سرنگ معادل 2 واحد انسولین است. لذا سرنگ‌های 50 واحدی در تنظیم مقدار انسولین مصرفی در افراد دیابتی دقت بیشتری دارند.
